خوب است وقتی دغدغه ی اصلاح جامعه را پیدا کردیم، دقیقا خود عیب ها را نقد کنیم، یعنی خطا بودن خطا را بنمایانیم و از هدف قرار دادن اشخاص، تا حد امکان پرهیز کنیم. در این صورت امکان یک تبادل نظر مفید و آرام را فراهم می آوریم و از حساسیت های نابجا می کاهیم. اگر در نقدها مدام شخص خاص یا اشخاص یک جریان، حزب یا هر چیز دیگر را هدف بگیریم ممکن است کم کم این شائبه ایجاد شود که هدف بازی سیاسی و قدرت طلبی است و نقد بهانه . در این صورت مخاطبین ما را در حال بازی خواهند دید و دیر یا زود، گارد خواهند گرفت. طبیعی است که به جای اندیشیدن سعی می کنند خوب بازی کنند و در بازی حقیقت کم رنگ می شود.
سعی کنیم ماهی شناسی را به دیگران بیاموزیم تا خودشان ماهی مناسب را انتخاب کنند. اگرنه امروز از یک ماهی فروش ماهی می خرند و فردا که به او بدبین شدند، از ماهی فروش مخالف او ! بیچاره مردمی که هر روز حواله به یک ماهی فروش می شوند و از خوب و بد خود ماهی خبر ندارند.
جای بسی شکر است که در دوره ی ما گفتگو رایج تر است و تا حدودی جای زبان های خشنی همچون چوب و چماق و شمشیر را گرفته است، این یک ظرفیت برای رشد بیشتر و سریعتر جامعه است، اما متاسفانه گاهی یک مشخصه زبان شمشیر را هنوز از دست نداده ایم و آن علاقه به شکست دادن طرف مقابل است. حس پیروزی حس شیرینی است! اما نباید در غلبه بر طرف مقابل آن را جست ؛ هدف طبیعی در یک گفتگو انتقال اطلاعات و هم افزایی اندیشه ها است، طبیعی است که در چنین فرآیندی مغلوب معنا ندارد، زیرا در یک گفتگوی صحیح هردو طرف قدمی برای بهبود زندگی اجتماعی برداشته اند و پیروز هستند. پس بهتر است هرگاه خوی زبان شمشیر ما گُل کرد، آن را به ترفندی به مسیر زبان دوستی و هم افزایی گفتگو بازگردانیم . در این صورت شاید چیزی بیاموزیم یا به دیگران بیاموزیم. حس پیروزی خود را با پیروزی بر مشکلات اجتماعی و یاری رساندن به دیگران اقناع کنیم و دوگانه خودی و خصم را تا جایی که امکان دارد دور بریزیم، در غیر این صورت بازنده نهایی ما هستیم که قاعده ی رفتار اجتماعی را بلد نیستیم.