راز آفرینش انسان پرسشی است،که از گذشته در ذهن ها جاری بوده است، برخی سوال را اصلا پاسخی نمی دهند و برخی پاسخی سربسته! مثلا برای عبادت، اما عبادت برای چه؟ سودش به که می رسد به خالق بی نیاز؟ خالق حی و صمد را که نیازی به عبادت ما نیست، پس برای چه خلق کرد؟ حکیم که بی هدف خلق نمی کند، برای آسیب رساندن هم که خلق نکرده است؛ پس بی شک برای خیر رساندن آفرید، خیر رساندن به مخلوقات، به هرآنچه غیر اوست و هرآنچه غیر اوست ذاتا فقیر است((إِلاَّ مَن رَّحِمَ رَبُّکَ وَلِذَلِکَ خَلَقَهُمْ))1؛اصلا چشمه جوشان خیر نمی تواند حیات نبخشد، پس برای رحمت می آفریند. و چه نیکو رحمتی است و بی نهایت رودی است، رود رحمتی که سرچشمه اش بی نهایت خوبی ها باشد؛ مگر آنکه مخلوق ظرفیت دریافت بیشتر را نداشته باشد. و عبادت مسیر این دریافت است ((وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِیَعْبُدُون(( 2و دنیا محل این ظرفیت سازی((أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَ لَمَّا یَأْتِکُمْ مَثَلُ الَّذینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِکُمْ مَسَّتْهُمُ الْبَأْساءُ وَ الضَّرَّاءُ وَ زُلْزِلُوا))3 و آخرت محل دریافت تام رحمت ((أَ رَضیتُمْ بِالْحَیاةِ الدُّنْیا مِنَ الْآخِرَةِ فَما مَتاعُ الْحَیاةِ الدُّنْیا فِی الْآخِرَةِ إِلاَّ قَلیلٌ))4 هرچند رحمت او بی نهایت است، و فراتر از حق ما به ما می بخشد، اما کسی که هیچ ظرفی آماده نکرده است، چگونه امید مظروف دارد؟! چه خام خیال است کسی که اصلا به دنبال جهت گیری زندگی اش به سمت بندگی نیست و تصور می کند یک قطره اشک همه چیز را حل می کند!
1- هود 119
2- ذاریات56
3- بقره 214
4-توبه38
