نگاه هدفمند به مجموعه ای که در آن فعالیت می کنیم لازمه رویه عاقلانه است.
رهاورد دین سعادت است، آیین های دینی باید این هدف را به طریقی ثمربخش متجلی کنند، مخصوصا ادیانی که داعیه کامل بودن دارند باید بتوانند در همه حوزه ها به نحوی کارآمد پاسخگو باشند، دینی که در بن بست شرایط اسیر شود، دین الهی و همه جانبه نیست، بلکه برداشت های غلطی است که ظرفیت هموار سازی راه سعادت را ندارد.
اساسا وقتی ترجیح آیینی بر آیین های دیگر را اثبات می کنیم باید ملتزم به تمام لوازم آن هم باشیم، قطعا غیبت صاحب عصر و ولی خداوند (عج) خلایی غیرقابل چشم پوشی است، که دست ما را از ارشادهای خطاناپذیر ایشان کوتاه کرده است. اما نمی توان پذیرفت با غیبت حضرت ولی عصر(عج) امر دین به تعطیلی بیانجامد.
اگر با غیبت حضرت ولی عصر(عج) بخشی از ظرفیت دین تعطیل گردد پذیرفتنی است. اما بن بست در ارائه علوم انسانی اسلامی معنا ندارد.
تفاوتی ندارد که از ابتدا به بن بست باور داشته باشیم یا حوزه چنان سست، کند وناکارآمد عمل کند که نتیجه آن برای جامعه ی امروز همان تجربه ی بن بست باشد.(نکته ای که حتی حوزویان متجدد و دغدغه مند هم تاحدودی از آن غافل هستند.)
